ΞΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ. . .

                               


Είναι οι κόσμοι γυάλινοι, ψεύτικοι σαν μικρά ποιήματα σε σχολικά βιβλία, σαν ποτά που τελειώνουν με το πρώτο φως της μέρας. Κι οι άνθρωποι που ζουν σ' αυτούς τους κόσμους είναι αποτελέσματα επιλογών, είναι φύλλα που παρασύρθηκαν από δυνατούς ανέμους.

Ο ήλιος άλλοτε λαμπυρίζει κι άλλοτε μας προδίδει μες στις συννεφιές. Έτσι μας προδίδουν και οι άνθρωποι, τόσο απλά και τόσο απρόβλεπτα. Κατακλυσμένοι απ' τη ζωή, που έγινε συνήθεια, τρομοκρατημένοι απ' τον έρωτα, που έγινε ένα καθημερινό σ' αγαπώ και άπληστοι απ' την αγάπη χωρίς αντάλλαγμα, σκοτώνουν ό,τι τους έδωσες, ό,τι τους χάρισες, ό,τι δεν τόλμησες να δώσεις πουθενά αλλού. Τράβηξαν σκανδάλη σ' ένα κορμί, που γεύτηκαν, σε μια ζωή που έταζαν όνειρα και υποσχέσεις. Δηλητηρίασαν τα χείλη που άλλοτε μάτωναν απ' τα αληθινά λόγια μιας καρδιάς αγνής και αυθεντικής.

Τα μάτια δεν ντρέπονται όμως, σε κοιτάνε, σε κοιτάνε με ένα θράσος τόσο απίστευτα προσβλητικό που αμφιβάλλεις αν ο άνθρωπος που αγάπησες είναι ο ίδιος. Σε πρόδωσε, σε εξαπάτησε κι όμως είναι εκεί για να σε κοιτάξει. Πού έκρυβε τέτοια χυδαιότητα μες στο κορμί που λάτρεψες; Αναρωτιέσαι πράγματι κι εσύ. Τίναξε τα χέρια σας και οι αγκαλιές διαλύθηκαν. Τί κι αν νόμιζες πως στη γη υπάρχουν ακόμα άγγελοι, λάθος έκανες και το θέμα δεν είναι ότι έσφαλες, το θέμα είναι πώς θα εμπιστευτείς απ' την αρχή ένα καινούργιο σώμα, μια νέα ψυχή, καινούργια σ' αγαπώ.

Οι νύχτες σας έμοιαζαν με ξεχασμένο παραμύθι στην βιβλιοθήκη. Το 'χες διαβάσει μόνο μια φορά κι όμως ήταν σαν να το θυμόσουν όλο απ' έξω. Μόνο που τα παραμύθια μας τα διάβαζαν όταν ήμασταν μικρά και ξέραμε κάπου στο βάθος ότι στο τέλος το καλό πάλι θα νικήσει. Εδώ όμως δεν μας είχε προετοιμάσει κανείς, ποτέ δεν μας είχαν πει πως στο δικό μας παραμύθι εκτός απ' τον πρίγκιπα και την πανέμορφη πριγκιποπούλα θα έπαιζε και άλλος ένας χαρακτήρας, άλλη μια φιγούρα, ένα τρίτο πρόσωπο.

Στα ιδεατά ανάκτορα της αγάπης σαν μπει εχθρός και κλέψει τον θησαυρό μονομιάς όλα γίνονται συντρίμμια, όλα παύουν να θυμίζουν αγάπη. Τί και αν είναι μεγάλο το παλάτι; Δεν χωράει να μπει άλλη καρδιά πέρα απ' τις δυο που βασιλεύουν.

Είναι αμαρτία να μπαίνεις σε μια σχέση και να τη διαλύεις, είναι αμάρτημα να σκοτώνεις τον έναν απ' τους δυο για να ζήσεις εσύ όμορφα, σκοτώνοντας μια αγάπη, σκοτώνεις και μια ιστορία που έτεινε να γίνει μεγάλη. Πόσο εγωιστικό είναι να επιτρέπεις να σπάει στα δυο ένα σώμα κι όλα αυτά εξαιτίας σου; Όλα αυτά επειδή το επέτρεψες να συμβεί.

Κάποτε όμως θα νιώσεις τον ίδιο πόνο, που δώρισες. Κάποτε θα πληγωθείς από μια προδοσία και το χαμόγελο σου θα ανατραπεί. Έγινες “παράσιτο” σ' έναν έρωτα. Κι όμως είναι κρίμα. Όσο ταλαίπωρη κι αν είναι η ψυχή σου, όσο πονεμένη, είναι απίστευτα ντροπιαστικό να εξανεμίζεις μια αγάπη. Είναι χυδαιότητα. Βαριές οι λέξεις, μα θα τις καταλάβεις μόνο όταν οι ρόλοι ανατραπούν, μόνο όταν το σώμα που λάτρεψες και δόθηκες ολοκληρωτικά το γευτεί ξένο κορμί, μόνο όταν τα χείλη του ανθρώπου σου έχουν άλλη γεύση απ' την συνηθισμένη. Μόνο τότε θα καταλάβεις πόσο κακό έκανες.

Συγγνώμη πρέπει κάποτε να ζητάμε όλοι απ' τον εαυτό μας κι απ' όλους αυτούς που εσκεμμένα πληγώσαμε. Συγγνώμη σαν να λυτρωνόμαστε κι ας ξέρουμε πως ο πόνος που χαρίσαμε ήταν μεγάλος. Πηγή : City life