Η
Συμπεριφορά των ατόμων αρχίζει από την βρεφική τους ηλικία. Ένα βρέφος έχει
λίγες συμπεριφορές, δηλαδή
αναπνέει,κοιμάται, κλαίει και κινεί τα μέλη του. 'Οταν μεγαλώσουν τα
παιδιά αναπτύσσουν άλλες συμπεριφορές,μιλούν,τρέχουν,διαβάζουν κ.α.
Από μικρή ηλικία οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους να διαβάζουν,να ντύνονται,να μαθαίνουν πράγματα,να μιλάνε κ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο μαθαίνουν να παρατηρούν γύρω τους ότι συμβαίνει,συγκεντρώνουν την προσοχή τους σε κάτι,ώστε να μείνει στη μνήμη τους και έτσι αυτές τους τις ενέργειες θα τις χρησιμοποιήσουν σε μεταγενέστερο στάδιο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η διαμόρφωση του ατόμου,η επικοινωνία του,η γλώσσα του και πάνω απ’όλα η κοινωνική συμπεριφορά. Ουσιαστικά συμπεριφορά είναι οτιδήποτε μπορούμε να παρατηρήσουμε σε ένα άλλο άτομο. Είναι κάθε πράξη ή αντίδραση του παιδιού, η οποία μπορεί να παρατηρηθεί και να περιγραφεί, καθώς και ο τρόπος που αυτή εκδηλώνεται,με την οποία δηλώνονται ή υπονοούνται η στάση του και οι διαθέσεις του προς τον εαυτόν του ή και το περιβάλλον του. Με την συμπεριφορά μας εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας και δείχνουμε ή υπονοούμε το τι θέλουμε να μεταδώσουμε στον άλλον.π.χ τις διαθέσεις μας,ο τρόπος που μιλάμε στον άλλον,η στάση μας κ.α. Άρα ο καθένας μας ξεχωριστά έχει τη δική του προσωπικότητα,το δικό του χαρακτήρα και τρόπο ομιλίας.
Τα ερεθίσματα από την παιδική ηλικία έως ότου ενηλικιωθούμε είναι διαφορετικά σε κάθε περίπτωση, καθώς επίσης και οι κοινωνικές επιρροές που δεχόμαστε από το κοινωνικό περιβάλλον είναι εξίσου διαφορετικές.
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ:
Τα προβλήματα της συμπεριφοράς των παιδιών είναι αρκετά.Πιο κάτω παρουσιάζω μερικά από αυτά:
- Προβλήματα συμπεριφοράς
- Κριτική από το σχολείο και του γονείς
- Ανησυχία - Αγωνία - Άγχος
- Κακή αυτοϊδέα - αυτοεκτίμηση
- Κακές σχέσεις με το περιβάλλον
- Απογοήτευση – αποδιοργάνωση
- Εγκατάλειψη του σχολείου
Πολλές μελέτες αναφέρουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια,τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση,σε αντίθεση με τα παιδιά στα οποία επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να έχουν κακούς τρόπους συμπεριφοράς, άρα οι γονείς πρέπει να θέσουν κάποια όρια,να βάλουν κατευθυντήριες γραμμές στο παιδί τους. Και αυτό μέχρι σε ένα σημείο.π.χ μερικά παιδιά ηλικίας 3 ως 6 ετών σε κάποιο ξέσπασμά τους πετούν ή σπάζουν αντικείμενα.
Οι γονείς θα πρέπει να καθίσουν στο παιδί τους,να το προσεγγίσουν με τρυφερότητα ούτως ώστε να νιώσει πιο άνετα και να συζητήσουν για ποιο λόγο έσπασε το αντικείμενο.Έτσι η πειθαρχία θα διατηρηθεί στο χαρακτήρα του παιδιού και προπάντων η πειθαρχία θα πρέπει να ταιριάζει στο κάθε παιδί ξεχωριστά.(διαφορετικός χαρακτήρας, διαφορετική προσωπικότητα). Οι γονείς για να διατηρήσουν την πειθαρχία και τη σωστή συμπεριφορά των παιδιών τους θα πρέπει συχνά να τα επαινούν,όπως:<< Μπράβο το παιδί μου. Κοίταξε πόσο προσπάθησες να ελέγξεις τον εαυτό σου! Είμαι πολύ περήφανη για σένα!». Οι αυταρχικοί γονείς απαιτούν από τα παιδιά τους υπακοή χωρίς να τους εξηγούν ποτέ τίποτε. Πιστεύουν ότι ως γονείς γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα και ότι τα παιδιά οφείλουν να το σέβονται αυτό. Δε συζητούν μαζί τους και δε φροντίζουν να τους εκδηλώνουν συναισθήματα αγάπης.
Οι αυταρχικοί γονείς έχουν παιδιά που δεν είναι κοινωνικά και δεν εκφράζουν ιδιαίτερα συναισθήματα χαράς. Στα παιδιά αυτά δε συναντάμε συνήθως πολλές φιλοδοξίες και δείχνουν να παραμένουν εξαρτημένα από τους γονείς τους για μεγάλα διαστήματα. Αρκετά συχνά τα παιδιά αυτά είναι επιθετικά και δεν κατορθώνουν να δημιουργούν αρμονικές φιλικές σχέσεις. Οι επιεικείς γονείς έχουν ελάχιστες απαιτήσεις από τα παιδιά τους και δεν προσπαθούν να τους επιβάλλουν ποτέ απόψεις ή όρια. Αφήνουν στα παιδιά υπέρμετρα όρια ελευθερίας καθώς θεωρούν ότι έτσι θα αναπτυχθούν με τον καλύτερο τρόπο. Εκδηλώνουν στα παιδιά την αγάπη τους και κάθε τι που κάνουν έχει ως στόχο την ευχαρίστηση των παιδιών. Τα αποδέχονται όπως είναι και ποτέ δεν επιχειρούν να τους υποδείξουν ποιο είναι το σωστό ή το αναμενόμενο από αυτά. Οι επιεικείς γονείς έχουν παιδιά ευτυχισμένα, με πολύ κέφι για τη ζωή και αγάπη για το παιχνίδι. Τα παιδιά τους όμως δεν έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους, συμπεριφέρονται ανώριμα και δεν αποκτούν ποτέ αυτοέλεγχο. Δεν κατανοούν ότι υπάρχουν όρια στις επιθυμίες και την ελευθερία τους και δέχονται με δυσκολία να προσαρμοστούν σε κανόνες συμπεριφοράς. Με δυσκολία κατορθώνουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους και να σταθούν στην κοινωνία μόνα τους. Οι γονείς που είναι διαρκώς απασχολημένοι με τις δικές τους δουλειές και υποθέσεις έχουν την τάση να παραμελούν τα παιδιά τους. Ασχολούνται αποκλειστικά με τις δικές τους υποχρεώσεις και δεν ενδιαφέρονται για τις ανησυχίες των παιδιών τους. Αποφεύγουν τις συζητήσεις μαζί τους και με πρόσχημα την έλλειψη χρόνου σπάνια εμπλέκονται σε κοινές δραστηριότητες. Δεν εκφράζουν συναισθήματα αγάπης στα παιδιά τους και γνωρίζουν ελάχιστα για την καθημερινή τους ζωή. Τα παιδιά που οι γονείς τους τα παραμελούν έχουν συνήθως κακή διάθεση και σημειώνουν μικρές επιτυχίες στη σχολική τους απόδοση. Δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν αυτοέλεγχο και με δυσκολία μπορούν να επικεντρωθούν στην επίτευξη κάποιο στόχου. Μη έχοντας κάποιον να τους περιορίζει αποκτούν τη συνήθεια να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Δεν νοείται λοιπόν να φερόμαστε βίαια σε ένα παιδί και μετά να απορούμε γιατί αυτό έγινε επιθετικό!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Οι γονείς δεν πρέπει να επηρεάζουν και να ασκούν ψυχολογική πίεση στα παιδιά τους.Αυτός είναι και ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες που τα παιδιά έχουν και την ανάλογη συμπεριφορά τόσο στους γονείς τους,όσο και στο κοινωνικό τους περιβάλλον.π.χ αν οι γονείς συμπεριφέρονται άσχημα και βίαια μπροστά στο παιδί,τότε το παιδί αντιγράφει αυτή τη συμπεριφορά. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά μας διαμορφώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον οικογενειακό περίγυρο και πιο συγκεκριμένα από τους γονείς. Άλλωστε, η κοινωνικοποίηση ενός παιδιού,ξεκινά στον οικογενειακό κλοιό, απ’ όπου διαμορφώνεται και η συμπεριφορά του. Υπάρχουν και δύσκολες στιγμές στην ανατροφή ενός παιδιού, οι οποίες όμως απαιτούν λεπτό χειρισμό, ψυχραιμία, λογική σκέψη και ίσως τελικά να μην είναι τόσο ανησυχητικές όσο φαντάζουν,φτάνει οι γονείς να μπορούν να χειριστούν με το σωστό τρόπο την κάθε περίπτωση. Επίσης προσπαθούμε να ελέγξουμε τις εκρήξεις θυμού, άγχους, όταν είμαστε μπροστά στο παιδιά και αν κάποια στιγμή, άνθρωποι είμαστε, βγούμε εκτός εαυτού, μετά ζητάμε συγνώμη, τονίζοντας πως η συμπεριφορά μας ήταν λάθος. Το κλειδί σε όλο αυτό το «παιχνίδι» μεταξύ «προτύπων-γονέων» και «παιδιών» είναι να θυμόμαστε πως δεν πρέπει ποτέ η συμπεριφορά μας να περιέχει στοιχεία που δεν θα θέλαμε να έχει το παιδί μας. ‘Ετσι θα αποκτήσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα σε ένα οικείο, ζεστό,ανθρώπινο, χαρούμενο και αξιοπρεπές οικογενειακό περιβάλλον. Γιατί από το σπίτι μας κτίζεται η προσωπικότητα μας!
Από την Marina Had
Από μικρή ηλικία οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους να διαβάζουν,να ντύνονται,να μαθαίνουν πράγματα,να μιλάνε κ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο μαθαίνουν να παρατηρούν γύρω τους ότι συμβαίνει,συγκεντρώνουν την προσοχή τους σε κάτι,ώστε να μείνει στη μνήμη τους και έτσι αυτές τους τις ενέργειες θα τις χρησιμοποιήσουν σε μεταγενέστερο στάδιο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η διαμόρφωση του ατόμου,η επικοινωνία του,η γλώσσα του και πάνω απ’όλα η κοινωνική συμπεριφορά. Ουσιαστικά συμπεριφορά είναι οτιδήποτε μπορούμε να παρατηρήσουμε σε ένα άλλο άτομο. Είναι κάθε πράξη ή αντίδραση του παιδιού, η οποία μπορεί να παρατηρηθεί και να περιγραφεί, καθώς και ο τρόπος που αυτή εκδηλώνεται,με την οποία δηλώνονται ή υπονοούνται η στάση του και οι διαθέσεις του προς τον εαυτόν του ή και το περιβάλλον του. Με την συμπεριφορά μας εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας και δείχνουμε ή υπονοούμε το τι θέλουμε να μεταδώσουμε στον άλλον.π.χ τις διαθέσεις μας,ο τρόπος που μιλάμε στον άλλον,η στάση μας κ.α. Άρα ο καθένας μας ξεχωριστά έχει τη δική του προσωπικότητα,το δικό του χαρακτήρα και τρόπο ομιλίας.
Τα ερεθίσματα από την παιδική ηλικία έως ότου ενηλικιωθούμε είναι διαφορετικά σε κάθε περίπτωση, καθώς επίσης και οι κοινωνικές επιρροές που δεχόμαστε από το κοινωνικό περιβάλλον είναι εξίσου διαφορετικές.
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ:
Τα προβλήματα της συμπεριφοράς των παιδιών είναι αρκετά.Πιο κάτω παρουσιάζω μερικά από αυτά:
- Προβλήματα συμπεριφοράς
- Κριτική από το σχολείο και του γονείς
- Ανησυχία - Αγωνία - Άγχος
- Κακή αυτοϊδέα - αυτοεκτίμηση
- Κακές σχέσεις με το περιβάλλον
- Απογοήτευση – αποδιοργάνωση
- Εγκατάλειψη του σχολείου
Πολλές μελέτες αναφέρουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια,τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση,σε αντίθεση με τα παιδιά στα οποία επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να έχουν κακούς τρόπους συμπεριφοράς, άρα οι γονείς πρέπει να θέσουν κάποια όρια,να βάλουν κατευθυντήριες γραμμές στο παιδί τους. Και αυτό μέχρι σε ένα σημείο.π.χ μερικά παιδιά ηλικίας 3 ως 6 ετών σε κάποιο ξέσπασμά τους πετούν ή σπάζουν αντικείμενα.
Οι γονείς θα πρέπει να καθίσουν στο παιδί τους,να το προσεγγίσουν με τρυφερότητα ούτως ώστε να νιώσει πιο άνετα και να συζητήσουν για ποιο λόγο έσπασε το αντικείμενο.Έτσι η πειθαρχία θα διατηρηθεί στο χαρακτήρα του παιδιού και προπάντων η πειθαρχία θα πρέπει να ταιριάζει στο κάθε παιδί ξεχωριστά.(διαφορετικός χαρακτήρας, διαφορετική προσωπικότητα). Οι γονείς για να διατηρήσουν την πειθαρχία και τη σωστή συμπεριφορά των παιδιών τους θα πρέπει συχνά να τα επαινούν,όπως:<< Μπράβο το παιδί μου. Κοίταξε πόσο προσπάθησες να ελέγξεις τον εαυτό σου! Είμαι πολύ περήφανη για σένα!». Οι αυταρχικοί γονείς απαιτούν από τα παιδιά τους υπακοή χωρίς να τους εξηγούν ποτέ τίποτε. Πιστεύουν ότι ως γονείς γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα και ότι τα παιδιά οφείλουν να το σέβονται αυτό. Δε συζητούν μαζί τους και δε φροντίζουν να τους εκδηλώνουν συναισθήματα αγάπης.
Οι αυταρχικοί γονείς έχουν παιδιά που δεν είναι κοινωνικά και δεν εκφράζουν ιδιαίτερα συναισθήματα χαράς. Στα παιδιά αυτά δε συναντάμε συνήθως πολλές φιλοδοξίες και δείχνουν να παραμένουν εξαρτημένα από τους γονείς τους για μεγάλα διαστήματα. Αρκετά συχνά τα παιδιά αυτά είναι επιθετικά και δεν κατορθώνουν να δημιουργούν αρμονικές φιλικές σχέσεις. Οι επιεικείς γονείς έχουν ελάχιστες απαιτήσεις από τα παιδιά τους και δεν προσπαθούν να τους επιβάλλουν ποτέ απόψεις ή όρια. Αφήνουν στα παιδιά υπέρμετρα όρια ελευθερίας καθώς θεωρούν ότι έτσι θα αναπτυχθούν με τον καλύτερο τρόπο. Εκδηλώνουν στα παιδιά την αγάπη τους και κάθε τι που κάνουν έχει ως στόχο την ευχαρίστηση των παιδιών. Τα αποδέχονται όπως είναι και ποτέ δεν επιχειρούν να τους υποδείξουν ποιο είναι το σωστό ή το αναμενόμενο από αυτά. Οι επιεικείς γονείς έχουν παιδιά ευτυχισμένα, με πολύ κέφι για τη ζωή και αγάπη για το παιχνίδι. Τα παιδιά τους όμως δεν έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους, συμπεριφέρονται ανώριμα και δεν αποκτούν ποτέ αυτοέλεγχο. Δεν κατανοούν ότι υπάρχουν όρια στις επιθυμίες και την ελευθερία τους και δέχονται με δυσκολία να προσαρμοστούν σε κανόνες συμπεριφοράς. Με δυσκολία κατορθώνουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους και να σταθούν στην κοινωνία μόνα τους. Οι γονείς που είναι διαρκώς απασχολημένοι με τις δικές τους δουλειές και υποθέσεις έχουν την τάση να παραμελούν τα παιδιά τους. Ασχολούνται αποκλειστικά με τις δικές τους υποχρεώσεις και δεν ενδιαφέρονται για τις ανησυχίες των παιδιών τους. Αποφεύγουν τις συζητήσεις μαζί τους και με πρόσχημα την έλλειψη χρόνου σπάνια εμπλέκονται σε κοινές δραστηριότητες. Δεν εκφράζουν συναισθήματα αγάπης στα παιδιά τους και γνωρίζουν ελάχιστα για την καθημερινή τους ζωή. Τα παιδιά που οι γονείς τους τα παραμελούν έχουν συνήθως κακή διάθεση και σημειώνουν μικρές επιτυχίες στη σχολική τους απόδοση. Δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν αυτοέλεγχο και με δυσκολία μπορούν να επικεντρωθούν στην επίτευξη κάποιο στόχου. Μη έχοντας κάποιον να τους περιορίζει αποκτούν τη συνήθεια να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Δεν νοείται λοιπόν να φερόμαστε βίαια σε ένα παιδί και μετά να απορούμε γιατί αυτό έγινε επιθετικό!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Οι γονείς δεν πρέπει να επηρεάζουν και να ασκούν ψυχολογική πίεση στα παιδιά τους.Αυτός είναι και ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες που τα παιδιά έχουν και την ανάλογη συμπεριφορά τόσο στους γονείς τους,όσο και στο κοινωνικό τους περιβάλλον.π.χ αν οι γονείς συμπεριφέρονται άσχημα και βίαια μπροστά στο παιδί,τότε το παιδί αντιγράφει αυτή τη συμπεριφορά. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά μας διαμορφώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον οικογενειακό περίγυρο και πιο συγκεκριμένα από τους γονείς. Άλλωστε, η κοινωνικοποίηση ενός παιδιού,ξεκινά στον οικογενειακό κλοιό, απ’ όπου διαμορφώνεται και η συμπεριφορά του. Υπάρχουν και δύσκολες στιγμές στην ανατροφή ενός παιδιού, οι οποίες όμως απαιτούν λεπτό χειρισμό, ψυχραιμία, λογική σκέψη και ίσως τελικά να μην είναι τόσο ανησυχητικές όσο φαντάζουν,φτάνει οι γονείς να μπορούν να χειριστούν με το σωστό τρόπο την κάθε περίπτωση. Επίσης προσπαθούμε να ελέγξουμε τις εκρήξεις θυμού, άγχους, όταν είμαστε μπροστά στο παιδιά και αν κάποια στιγμή, άνθρωποι είμαστε, βγούμε εκτός εαυτού, μετά ζητάμε συγνώμη, τονίζοντας πως η συμπεριφορά μας ήταν λάθος. Το κλειδί σε όλο αυτό το «παιχνίδι» μεταξύ «προτύπων-γονέων» και «παιδιών» είναι να θυμόμαστε πως δεν πρέπει ποτέ η συμπεριφορά μας να περιέχει στοιχεία που δεν θα θέλαμε να έχει το παιδί μας. ‘Ετσι θα αποκτήσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα σε ένα οικείο, ζεστό,ανθρώπινο, χαρούμενο και αξιοπρεπές οικογενειακό περιβάλλον. Γιατί από το σπίτι μας κτίζεται η προσωπικότητα μας!
Από την Marina Had
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου